ความคิดดีๆ บางทีก้อเกิดขณะเมาๆ

 ผ่านพ้นช่วงเทศกาลปีใหม่ไปได้เจ็ดวัน เชียงใหม่เริ่มกลับสู่สภาพปกติ เพราะช่วงเทศกาลปีใหม่นั้นเรียกได้ว่าแทบจะย้ายเมืองหลวงมาอยู่ในอ้อมกอดของดอยสุเทพกันก็ว่าได้ ด้วยจำนวนนักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุมของประเทศไทยแลนด์ที่ต่างหลั่งไหลขึ้นมาด้วยความหวังจะสัมผัสความสวยงามของธรรมชาติ บรรยากาศเมือง วัฒนธรรม ประเพณี วิถีชีวิต และอากาศที่กำลังเย็นสบาย ทำให้เชียงใหม่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ส่งผลให้ถนนเล็กๆ เมืองเล็กๆ แห่งดินแดนตอนเหนือของประเทศแทบเป็นอัมพาต แต่ถึงกระนั่นเชียงใหม่ก็ยังคงขลังด้วยมนต์เสน่ห์ทที่ยากจะคลาย

สิ่งที่ได้รับผลจากทุกเทศกาลท่องเที่ยวของเชียงใหม่ นอกจากแหล่งท่องเที่ยวสำคัญต่างๆ แล้ว บรรดาร้านอาหารก็ได้รับความนิยมไม่แพ้กัน ทั้งแนวพระอาทิตย์ขึ้น เช่น ร้านข้าวซอย ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านขนมจีน และแนวพระอาทิตย์ตก ได้แก่พวกผับ บาร์ ร้านอาหารฟังเพลง ต่างอุดมไปด้วยผู้คนชนิดที่เรียกได้ว่า ทุกร้านห้ามพนักงาน ป่วย หยุด ลา ขาด บางร้านถึงกับให้ค่าแรงสองเท่าแก่พนักงานที่ทำงานในช่วงนี่กันเลยทีเดียว

และนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ออกบ้านไปไหนเลยในช่วงครื้นเครงของเชียงใหม่ จนผ่านไปได้เจ็ดวัน จึงถึงวันที่ผมมีนัดกับเพื่อนๆ เพื่อฉลองปีใหม่กัน คราวนี้ถึงคิวร้านที่ผมไม่ได้ไปเยือนนานมากร่วมสามปี ที่ตั้งอยู่ถนนสุเทพทางขึ้นดอยสุเทพ ก่อนถึงมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ หลายๆท่านน่าจะรู้จักกันดีโดยเฉพาะชาวเชียงใหม่เรา นั่นคืิิอร้าน โมซีโมแอล

สมาชิกสำหรับปาร์ตี้ค่ำคืนนี้รวมแล้วเจ็ดคนพอดิบพอดี ( ก้อวันที่ 7 นี่นา ) ก่อนที่จะออกจากบ้าน ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าจะไม่ดื่มแอลกอฮอล์ กะจะจิบชาร้อนเบาๆ แต่ท้ายที่สุด ตบะที่บำเพ็ญมาขณะขับรถมาถึงร้านก็มีอันพังทะลาย เมื่อเห็นเพื่อนหิ้วไวน์มาหนึ่งกล่องใหญ่กับอีกหนึ่งขวด พร้อมด้วยวิสกี้ โอ้ววววววววววววว น้ำลายแตกฟองเลยทีเดียว ว่าแล้วพนักงานก็จัดแจกแจงแก้วพร้อมรินไวน์ให้ครบคน ต่อจากนั้นทุกท่านคงนึกภาพออกนะครับว่าบรรยากาศในวงเหล้าจะเป็นเช่นไร

นอกจากเสียงกระทบแก้วที่ดังกริ้งๆ (เสียงชนกันของแก้วไวน์จะดังไพเราะเสนาะโสตหูมากกว่าแก้ววิสกี้ เพราะแก้วมันกว้างกว่าไงคับ) ยังมีเสียงหัวเราะสรวนเสเฮฮา คลุกเคล้าด้วยเสียงเพลงเพราะๆจากนักร้องที่คอยขนเอาเพลงรักเหงา เศร้า สมหวัง มาร้องให้เราฟังและอินไปกับเพลง....โดยส่วนตัวผมชอบพูดอยู่เสมอๆ เมื่อมีใครถามว่าชอบกินเหล้าหรือ ผมจะตอบว่า "จริงๆแล้วไม่ได้ชอบกินเหล้าหรอก แต่ชอบบรรยากาศในวงเหล้ามากกว่า". เหตุผลง่ายๆคือ ทุกครั้งที่ยกแก้วขึ้นดื่ม คนกินเหล้าแทบทุกคนจะค่อยๆ ละลายหัวโขนที่ตัวเองสวมอยู่ จนเป็นตัวของตัวเองในที่สุด

          นอกจากการยกแก้วแล้ว สิ่งที่ขาดไม่ได้ในวงเหล้าคือ บทสนทนา ซึ่งหัวข้อการสนทนาจะแตกต่างกันไป ตามแต่กลุ่มผู้ร่วมชนแก้ว แต่ถึงกระนั้น หัวข้อยอดนิยมก็จะหนีไม่พ้นเรื่อง ความรัก อกหัก รักคุด สมหวังปานน้ำผึ้งเดือนห้า หรือไม่ก็กำลังอยู่ช่วงระหว่างดูใจดูกายกัน เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เหล่านี้มักจะเป็นหัวข้อที่คุยกันสนุกในวง ถัดมาอีกหัวข้อจะเป็นเรื่องตลกหกเก้าใต้สะดือ ( ผมว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องยอดฮิตติดชาร์จอันดับต้น ๆ ของทุกกลุ่มก็ว่าได้ครับ เนื่องจาก ทุกคนในวงสามารถมีส่วนร่วมและเข้าถึงเรื่องราวได้โดยไม่ต้องอาศัยทักษะความรู้เฉพาะด้าน 55555 ) บางกลุ่มก็คุยกันเรื่องงาน บางกลุ่มก็คุยกันเรื่องบุคคลโต๊ะใกล้ ๆ ที่ตัวเองแอบหมายปอง บางกลุ่มก็คุยกันถึงพนักงานในร้านรวมถึงเด็กเสริฟ เด็กเชียร์ ว่ากันไปครับ .. แต่มีอยู่สามหัวข้อที่ผมขอไม่แนะนำในการตั้งเป็นกระทู้สนทนาในวงเหล้า นั่นคือ การเมือง ศาสนา และความเชื่อส่วนบุคคล เพราะท้ายที่สุดอาจไปลงเอยกันที่โรงพัก ไม่ก็เลยไปถึงโรงพยาบาลแน่นอน 55555

          และเมื่อผ่านพ้นค่ำคืนแห่งการดื่มจนถึงรุ่งสางของวันใหม่ ที่เราทุกคืนลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมความปวดหัว และร่างกายแทบสลาย สิ่งที่เราได้คุย ๆ กันไปในวงเหล้านั้น มักจะอันตรธานหายจากสมองเราไปสิ้น เรียกได้ว่าแทบจะลืมทุกสิ่งที่ได้หลุดจากปากเราไป .... แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปครับ ผมกลับหวนระลึกถึงสิ่งที่ได้มีการสนทนากับเพื่อนเมื่อคืนที่ผ่านมา นั่นอาจเป็นเพราะ หัวข้อสนทนาหนึ่งที่ถูกตั้งขึ้นโดยเพื่อนผมคนหนึ่งที่ชื่อ ชมพู่ หรือ พู่ระหง ที่ผมชอบเรียกเธอ ... เธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองเหมือนถอดแบบมาจากชาวตะวันตก กล้าพูด กล้าคิด และกล้าทำ ในสิ่งที่เธอชอบ เธอเป็น เธอใช่ เรียกได้ว่า เป็นบุคคลที่มีอัตลักษณ์ในตัวโดดเด่นเป็นสง่ามากครับ ( จริง ๆ แล้ว ผมอยากให้คนไทยเรามีความมั่นใจ กล้าคิด กล้าทำ กล้าพูด ในสิ่งที่ถูกต้องเหมือนเธอนะครับ ) .... พู่ระหง ได้ตั้งกระทู้ขณะที่ทุกคนในกลุ่มกำลังละเลียดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในมือของตัวเอง ด้วยคำถามที่ว่า " ปีนี้แต่ละคนมีเป้าหมายในชีวิตอะไร" ..... โอ้วววววววว เธอมาแล้วครับ ....

          แต่แทนที่ทุกคนจะหัวเราะกับคำถามแนวใช้ทักษะของเธอ  ทุกคนกลับนิ่ง ผมแอบสังเกตว่าทุกคนใช้ความคิดครับ .... หน่วยประมวลผลในสมองแต่ละคนกำลังทำงานด้วยความไวเหนือความไวแสง สะท้อนออกมาเป็นประกายจากทางดวงตา ... ผมเลยอดคิดไม่ได้ว่า แต่ละคนกำลังคิดถึงอะไร และทำไม

          พู่ระหง เธอเริ่มกลายร่างเป็นโอปราห์ วินฟรีย์  Live's Show in Thailand. โดยเธอให้แต่ละคนพูดถึงสิ่งอันเป็นเป้าหมายในชีวิต ที่คาดว่าปีนี้จะต้องทำให้ได้ หรือทำให้สำเร็จ พอคนหนึ่งพูดจบ เธอจะสรุปเรื่องราวอีกรอบ พร้อมยกแก้วขึ้น และพูดว่า " ขอให้สิ่งที่คิดหรือตั้งใจไว้สำเร็จ" แล้วทุกคนก็ยกแก้วขึ้นดื่มพร้อมพูดแบบเดียวกัน ...... เธอทำแบบนี้กับทุกคนจนครบทั้งเจ็ดคน (นั่นหมายความว่าต้องดื่มเจ็ดครั้ง เล่นเอามึนกันเลยทีเดียวครับ ) แต่สิ่งที่ผมสังเกตเห็นได้ทุกครั้งที่ยกแก้วดื่มคือ ตาของผู้พูดจะเป็นประกายเปล่งรัศมีแห่งความแน่วแน่ ในสิ่งที่ตนเองได้พูดออกไป ..... ยืนยันกับตัวเองว่า .. ฉันจะต้องทำมันให้ได้...

          พู่ระหง ไม่เพียงสร้างความแตกต่างในการสนทนาในวงเหล้า .... แต่สิ่งที่เธอทำ เป็นแรงผลักดันให้เพื่อน ๆ ได้ค้นหาความต้องการที่แท้จริงในใจตนเอง (ที่เราอาจลืม หรือ ละเลยมันไป )  และพยายามหรือมีความต้องการที่จะทำมันให้สำเร็จ โดยมีระยะเวลาเป็นตัวกำหนดเพื่อให้มันเกิดความสำเร็จขึ้นได้ .... เพราะการที่คน ๆ หนึ่งพูดถึงความต้องการของตัวเองต่อหน้าคนอื่น ความหมายโดยนัยคือการให้คำมั่นสัญญากับผู้อื่น และที่สำคัญคือการให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง เป็นการสร้างความเคารพในความคิดของตนเอง และ สร้างศรัทธาให้กับการกระทำของตัวเอง

          ผมขออวยพรให้กับเพื่อน ๆ ในวันนั้น  ให้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการให้สำเร็จทุกคน รวมถึงตัวผมเองด้วย ความฝัน บางครั้งมันอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่โต หรือเป็นเรื่องสำคัญอะไรมากมาย แต่เมื่อเราทำฝันของเราให้สำเร็จ ความฝันนั้นจะกลายเป็นแรงบันดาลใจ และกำลังใจ ให้กับตัวเรา เพื่อกล้าที่จะฝันและทำมันต่อไป...  เพราะสิ่งที่ผมชอบพูดอยู่เสมอคือ "คนเราหมดอะไรก็หมดได้ แต่อย่าหมดกำลังใจ" เพราะมันจะทำให้เราหยุดเดิน และชีวิตจะสิ้นสุดทันที

          ผมต้องขอบคุณ พู่ระหง... เธอได้สร้าง Foot Print ที่ดีไว้ .... รอให้คนในวงเหล้าอีกหลายคนเดินตาม ... เพราะหลาย ๆ ครั้ง ที่ความสนุก ความเฮฮา ก็ไม่ได้ไร้สาระเหมือนที่หลายคนเคย หรือชอบ
กล่าวไว้.............. อีกต่อไป .....