Wheels of Happiness

เคยคิดไหม ว่าเจ้าสิ่งนี้ ให้อะไรแก่เรามากกว่าการปวดน่อง??

สิ่งที่หลาย ๆ คนบ่น ( ซึ่งผมก็ชอบบ่น ) เหมือนกัน ก็คือ ปั่นจักรยานแล้วปวดน่อง ปวดหลัง ปวดก้น ( บางรายบ่นว่าปวดก้นกบร้าวไปถึงทวารหนัก ) ผมก็เคยเป็นเหมือนกันครับ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมห่างหายจากการใช้กล้ามเนื้อล่างเอวลงไปทำงาน.. จนมาวันนึง ผมมีโอกาสได้ไปหลวงพระบาง สิ่งที่คนส่วนมากไปเที่ยวเมืองที่น่ารักแห่งนี้คือ การปั่นจักรยานชมเมืองเก่า วัดวาอาราม รวมไปถึงใช้เป็นพาหนะพานักท่องเที่ยวไปไหนต่อไหนในเมือง.. และผมก็เป็นหนึ่งในนักท่องเที่ยวเหล่านั้น ผมยืมจักรยาน ( สไตล์คุณแม่บ้านไปจ่ายตลาด ) คือมีตระกร้าหน้ารถ มีกริ่ง มีไฟแบบปั่นโดยใช้ล้อหน้า รูปทรงคนละประเทศกับทรง เมาท์เทนไบท์ … ผมปั่นจากที่พักเข้าไปชมเมือง ไปร้านกาแฟ ไปถนนคนเดิน ไปวัด ไปทานข้าวเย็น ไปนั่งจิบไวน์ … แล้วก็เริ่มคิดได้ว่า เจ้านี่มันน่าอภิรมย์มากทีเดียว ( ถ้าไม่นับอาการปวดก้นเพราะเบาะแข็งไปนิด ) รวมถึงกล้ามเนื้อส่วนล่างเอวลงไป ได้บริหารยืดหยุ่น และเหนือสิ่งอื่นได คือ ได้เห็นสองข้างทางที่ผ่านอย่างบรรจง .. มุมมองมันช่างแตกต่างจากการขี่รถจักรยานยนต์ หรือขับรถยนต์ มากมายนัก

กลับมาถึงบ้าน… เจ้าสองล้อนี้ฝังอยู่ในความคิดผมตลอดเวลา จะหลับ จะตื่น จะทานข้าว จะเข้าส้วม ก็ได้แต่คิดถึงมัน ผมจึงตัดสินใจว่า ต้องมีเจ้านี้ให้ได้ …. วันนึงผมได้มีโอกาสไปนั่งทานกาแฟ แถว อ.แม่ริม ชื่อร้าน ศาลากาแฟ ร้านสุดฮิบของโลกโซเชียลเน็ตเวิร์ก ที่หลาย ๆ คนไปกัน ระหว่างทางผมได้จ๊ะเอ๋กับร้านขายรถจักรยานมือสองอยู่ร้านนึง และคิดว่าร้านนี้รถเยอะดีทีเดียว น่ามาชม … ผ่านไปหลายวันนับจากวันที่ไปนั่งละเลียดกาแฟ ผมก็ยังไม่มีโอกาสไปชมสักที ( แต่ระหว่างนั้น ก็ไปเดินดูตามห้างร้านทั่วไป แต่ก็ไม่ถูกใจคันไหนเลย อาจเพราะรูปทรง ราคา และ คนขาย ที่ผมไม่ประทับใจ ) และแล้วฤกษ์ดีก็มาถึง ผ่านปีใหม่ไปได้ไม่กี่วัน ผมมีเวลาว่างพอที่จะไปชมจักรยานที่ร้านดังกล่าว จึงมุ่งหน้าไปแต่เช้า และแล้วก็ไม่ผิดหวัง ผมได้เจอะกับเจ้าสองล้อ พร้อมด้วยรอยยิ้มและบริหารของคนขาย รวมไปถึงราคาที่สมเหตุผล …ผมจึงพาเจ้าสองล้อกลับมาบ้านด้วยความปิติยินดี และมีความสุข ( ผมประหลาดใจกับตัวเองเป็นที่สุดว่า เหตุไฉนเพียงแค่ได้เจ้าสองล้อนี่มา ความสุขครอบเต็มหัวใจผม ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เริ่มปั่นด้วยซ้ำ )  

เย็นวันนั้นผมได้นำเจ้าสองล้อ ออกปั่นไปจ่ายตลาด … ภาพสองข้างทาง ช่างแตกต่างจากปกติที่ผมมักใช้จักรยานยนต์ไปจ่ายตลาดเสียเหลือเกิน ผมเห็นความสวยงามของสีสันหลังคาบ้าน สีสันตัวบ้านเรียงรายข้างทาง เห็นแสงอาทิตย์กำลังจะลับขอบดอยสุเทพ โดยมีต้นไม้เป็นภาพเงามืด เห็นกองฟาง ที่สุมกันอยู่ตามข้างทางพร้อมกลิ่นฟางแห้งโชยเข้าจมูก ทำให้นึกถึงตอนสมัยยังเด็ก ที่ออกไปนาแทบทุกวัน… เห็นรอยยิ้มของผู้คนที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน เห็นรอยยิ้มลูกสาวตัวน้อยซ้อนท้ายจักรยานที่แม่กำลังปั่นเข้าบ้านหลังจากกลับจากโรงเรียน เห็นหมาน้อยนอนเกลือกกลิ้งกองทรายริมทางอย่างสนุกสนาน เห็นนกกระปูดเกาะกิ่งไม้แห้งข้างทาง พร้อมเสียงร้องอันแปลกประหลาด เห็นยายกำลังทำกับข้าวในครัวแบบชาวบ้านที่เปิดโล่งทั้งหมด บนเตามีหม้อดินที่ควันกำลังกรุ่นพุ่งออกมา โชยกลิ่นแกงหอมมาถึงริมถนน เห็นลุงกำลังนั่งซดเหล้ายาดอง พร้อมเสียงหัวเราะอย่างเมามัน … และสิ่งที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นได คือแทบทุกคนที่ผมขี่ผ่าน แม้จะไม่รู้จักผมเลย ก็จะส่งยิ้มอันจริงใจให้ผม พร้อมเสียงทักทายอันจริงใจในแบบชาวบ้าน ที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขเต็มเปี่ยม 

สิ่งเหล่านี้ มันเกิดขึ้นทุกวัน เพียงแต่ก่อนหน้านั้นผมไม่เคยเห็น อาจเป็นเพราะความเร่งรีบที่ผมอยากจะถึงจุดหมาย มากกว่าที่จะยอมละเลียดเวลาเพื่อซึมซับความสุขรอบกาย ระหว่างทาง .. เจ้าสองล้อถีบ ทำให้ผมไปถึงจุดหมายอย่างแตกต่าง  ความแตกต่างนั่นคือความสุขอันมากมายที่รอผมอยู่สองข้างทาง